Het zwijntje van Ogier  

Het verhaal van de Vlaamse ambassadeur Ogier van Busbeek (1522-1591) is vaak verteld. Hij verbleef acht jaar aan het hof van de Ottomaanse Sultan Soliman de Prachtlievende. Ogier, afkomstig uit het huidige Frans-Vlaamse Busbeek, introduceerde de eerste tulpen, narcissen en seringen in de Nederlanden. Hij noteerde ook woorden in de Gotische taal van de laatste Krimgoten die hij tegenkwam.

Veel van zijn brieven beschrijven zijn ervaringen bij de Turken en zijn observaties van de gewoontes en tradities van de verschillende volkeren die hij ontmoette. Het leven aan het Ottomaanse hof was niet eenvoudig. Een anekdote illustreert dit: om zijn brieven en documenten te beschermen tegen de nieuwsgierigheid van de sultanspionnen, gebruikte hij vaak zijn aangeboren sluwheid.

In “Vlaanderen zendt zijn zonen uit” van Frans M. Olbrechts, een boek dat ik ooit van Cyriel Moeyaert kreeg, lees ik hierover het volgende:

“Ogier had diegenen die hem verboden berichten moesten brengen, opdracht gegeven de documenten in een zak te steken, samen met een … zwijntje. (…) Als de boodschapper zich met de zak aan de deur van Busbeek’s residentie aanbod, en de Turkse ambtenaar, belast met de bewaking van en met de spionage op Busbeek’s doen en laten, wou weten wat daar gebracht werd, kreeg hij voor antwoord: ’een zwijn!’ Wanner hij ongelovig op de zak klopte en het luid gekeel hoorde dat opsteeg uit de ‘valise diplomatique’ zette hij het ontzet op een lopen: die christenen toch, met hun onverklaarbare liefde voor zulke onreine dieren!…”

22.04.2025