Op 22 juni 2008 overleed in Brussel notaris André Belmans. Ik had het genoegen hem enkele jaren voor zijn overlijden te mogen leren kennen. Het waren boeiende gesprekken, al was ik niet met alles eens — verre van.
Hij was de man van de werkgroep E Diversitate Unitas en gaf het tijdschrift ‘De Federalist’ uit.
In André Belmans herkende je de oude Verdinaso-denkwijze, die hij volgde. Deze mogelijke uitweg voor Vlaanderen en België is vandaag vrijwel volledig verdwenen.
Belmans was een vurige voorvechter van provinciale decentralisatie. Volgens hem was het driedelige federalisme in België rampzalig. Zo’n driedelig federalisme, dat per definitie Vlaanderen feitelijk minoriseert in een verhouding van twee tegen één.
André Belmans pleitte niet voor de vlucht vooruit, maar voor de verdere opbouw van de Benelux als stabiliserende factor binnen de EU. Een Europese constructie die volgens hem “toelaat dat Fransen en Duitsers Europa misbruiken om samen de touwtjes in handen te krijgen.” Dat dit nergens toe leidt, en zeker niet tot een sterk Europa, merken we dagelijks steeds meer.
We waren het er wel over eens dat het idee dat de grens tussen Vlaanderen en Frankrijk ooit door het Zoniënwoud zou lopen, catastrofaal zou zijn voor de Vlamingen.
André Belmans was op 12 augustus 1915 in Sint-Gillis geboren. Zijn ouders waren Kempenaars uit Balen-Neet afkomstig. En dat verklaart zijn vele initiatieven voor en in de Kempen.
22.06.2025