Vlaamse stroomfactuur 41 % duurder dan de Franse

België, vazal van Frankrijk

Lees dit artikel ook op Doorbraak: https://doorbraak.be/hoe-vlaanderen-een-vazal-van-frankrijk-werd/

Vorig jaar, in volle covidtijd, verraste een Frans-Vlaamse supermarkt in Halewijn (Halluin), dat is een gemeente bij het West-Vlaamse Menen, maar dan net over de grens, met een verwelkoming in de taal van de ‘grensklanten’. Het klonk zo: ‘Liebe Grenzkunden. Sie können weiterhin bei uns einkaufen!’. De Franse supermarkt werd er door zijn Vlaamse klanten vriendelijk op attent gemaakt dat de tekst op het reclamebord geen Nederlands, maar Duits was. Hoe zeg je dat, ‘ein Irrtum’ in het Frans? Het mocht al een wonder heten dat de Franse supermarkt ontdekte dat in Menen Nederlands werd gesproken. Een jaar later is een bord, deze keer in de juiste taal, terug van toepassing, maar met een aangepaste boodschap: ‘Beste grensklanten, in Frans-Vlaanderen is alles goedkoper’.

Tanken in de grensstreek lijkt op een processie van Echternach. De ene keer is de prijs aan de pomp aan deze kant van de schreve goedkoper. Maanden later is het omgekeerd. Voor de liefhebbers: je spaart momenteel 20% op benzine en 15% op diesel als je in Frans-Vlaanderen tankt (op basis van de gemiddelde prijzen op 16 september jl.).

Voor de prijzen in de supermarkt is de situatie duidelijk en standvastig. Tien jaar geleden waren er al verschillen te noteren tussen 10 en 20%, goedkoper aan Franse kant. Momenteel gaat het opnieuw om 15 tot 20 % goedkoper, en soms meer. Ik ken West-Vlamingen die al jaren trouwe klant zijn in de supermarkten in Duinkerke of in het Rijselse. Ze vinden het de moeite waard om daar alle basisproducten te kopen.

De schuld van Poetin

We horen dagelijks hetzelfde verhaal. Die hoge prijzen, dat is de brede rug van Poetin, de schuld van de oorlog met Oekraïne, de schaarste aan gas, en dus de dure verwarming, de onbetaalbare elektriciteit, de hoge transportkosten enzovoort. Over de kostprijs en de economische gevolgen van covid wordt vreemd genoeg gezwegen.

Tien jaar geleden was er wel gas, maar geen covid, en geen oorlog tussen Rusland en Oekraïne, maar de prijsverschillen bestonden toen al

Tien jaar geleden was er wel gas, maar geen covid, en geen oorlog tussen Rusland en Oekraïne, maar de prijsverschillen bestonden toen al.

Voor wat Frankrijk betreft wordt gewezen naar de prijsoorlog tussen de grote Franse supermarkten. Dat zal wel. Maar onze dochter, die in Nederland woont, vertelt ons hoeveel goedkoper sommige basisproducten in de Nederlandse supermarkt wel zijn in vergelijking met Vlaanderen. Als voor Nederland geen Franse prijsoorlog geldt, wat is er dan wel aan de hand?

De schuld van de schaalgrootte

Een ander argument is de schaalgrootte. België is klein. Nederland is groter, Frankrijk en Duitsland zijn reuzen. Uiteraard speelt de schaalgrootte een rol. Het is een waarheid als een koe dat men betere inkooprijzen bekomt voor grotere volumes. Alhoewel: de distributie negotieert en koopt op voorhand telkens het kan en vormt een buffer tegen de prijsverhogingen, verzacht ze en spreidt ze in de tijd. Grote groepen die centraal en dus beter inkopen zijn evenzeer aanwezig in België. Denk aan internationale bedrijven als Carrefour, Lidl, Aldi en Albert Heyn.

Een aparte problematiek vormen de grote merken die ook per land, hun prijzen dicteren. Daarvoor hebben de supermarkten eigen labels bedacht. Als dat niet alles opvangt is het toch een waardevol alternatief voor uw en mijn portemonnee. Er is voor alles een oplossing.

De schuld van de meertaligheid

De volgende post die prijzen duurder maakt is de promotie en marketing, zegt men. Voor grote afzetlanden met één taal is het leven op het eerste zicht vrij simpel. Een klein land met twee of meerdere talen betekent meer kosten. Specialisten gaan uit van 5 tot 7%. De oplagen van folders en catalogen zijn bescheiden, de kosten per stuk hoger. Bovenop, moet je in meerdere talen drukken. Idem voor de inrichtings- en functioneringskosten van een winkel. Maar de digitale wereld is dat deels aan het oplossen.

Het zijn vooral de grote internationale bedrijven die, vanuit de ivoren toren in de Europese hoofdkwartieren, de plaatselijke markten onderschatten en hun landelijke vestigingen op kosten jagen. Ze denken alles op te lossen met standaardoplossingen en met groot geld binnen de korstmogelijke tijd. Slimme bedrijven passen zich aan, zijn creatief, en zetten de tering naar de nering om meer voordelen te halen uit meerkosten. En ze respecteren uiteraard de taal van hun Vlaamse klanten.

Brutolonen en index

Natuurlijk heeft wat voorafging invloed op de prijzen. Maar er zijn andere oorzaken die fundamenteler zijn en waarvoor men in politiek en sociaal Belgiëland de ogen sluit.

De bruto loonkosten voor de werkgevers liggen in Vlaanderen 13 tot 15% hoger dan in Frankrijk en 21% hoger dan in Nederland

De bruto loonkosten voor de werkgevers liggen in Vlaanderen 13 tot 15% hoger dan in Frankrijk en 21% hoger dan in Nederland. De rekening is dan snel gemaakt.

Het automatisch systeem van de index, uniek in Europa, speelt hierbij een rol. Met de index is het als de vraag over de kip en het ei: komt er een indexering van de lonen omdat de prijzen van basisproducten verhogen? Of verhoogt de prijs van de basisproducten sneller dan in de omliggende landen omwille van de index?

Als ik even mag vergelijken met Frankrijk- waarmee ik niet bedoel dat men daar het paradijs op aarde aantreft – zou de komende dubbele index binnenkort nogmaals 7% gaan bedragen. De lonen in Frankrijk zullen terwijl misschien 2 tot 3% stijgen, en wel verspreid over een langere periode. De omvang, gekoppeld aan de snelheid van de weerslag op de reeds hogere loonkosten, en dus mede op de prijzen in de winkel, is voor alle partijen in Vlaanderen, sociaal en concurrentieel een vicieuze cirkel.

Mij gaat het niet over zin of onzin van de index. Maar wel over de kost van het totaal loonpakket voor de werkgever in dit land en het deel dat netto overblijft voor de werknemer. Ook dat is vrij uniek in Europa, maar dan wel in negatieve zin.

Energiekosten

Het ergste moet nog komen. Ik heb me gewaagd aan een snelle vergelijking van energiekosten in België en Frankrijk. Om een lang verhaal kort te maken kom ik tot de conclusie dat de energiefactuur voor een handelaar hier momenteel 41% duurder is dan voor een handelaar in Frans-Vlaanderen. Uiteraard subsidieert de Franse staat, heer en meester inzake eigen energie, royaal de energiefactuur van zijn onderdanen. Maar voor België geldt vanwege dezelfde Franse leveranciers de harde werkelijkheid van de marktprijzen en van het vrije ondernemerschap. En dat kost ons dus 41% meer.

Voor wie van precieze referenties houdt: voor dit onderdeel steun ik op gegevens van eind juli 2022 (Household Energie price index). Ik geef hier de gas- en stroomprijzen in euro per kwh in resp. België (B), Frankrijk (F), Nederland (NL) en Luxemburg (LUX):

Gasprijzen :

B 12,25 ; F 10,68 ; NL 23,19 ; LUX 10,54

Stroomprijzen :

B 35,05 ; F 24,83 ; NL 30,51 ; LUX 21,41

U leest het goed: uw stroomkosten liggen 41,15% hoger dan in Frankrijk, 14,88% hoger dan in Nederland en 63,70% hoger dan in het Groothertogdom Luxemburg. Dat laatste land is nochtans veel kleiner dan België.

Kort door de bocht is de hoofdoorzaak van dit alles, los van de vele taxen, het feit dat dit land zijn energiepoot aan Frankrijk heeft versast

Kort door de bocht is de hoofdoorzaak van dit alles, los van de vele taxen, het feit dat dit land zijn energiepoot aan Frankrijk heeft versast. Dat hebben wij niet te danken aan Poetin, maar wel aan de Paarse regering van liberalen en socialisten onder de lumineuze leiding van Verhofstadt II.

De slotsom van deze totale uitverkoop, of juister gezegd van deze criminele daad, speelde zich af in 2006. Onze Guy, op bezoek bij de Franse president Chirac, verklaarde toen, aldus de krant De Standaard, dat het voor hem ‘niet belangrijk was wie de aandeelhouder was van de kerncentrales van ons land en dat hij alleen maar bezorgd was om de consument’.

Vlaanderen als vazalstaat van Frankrijk, met dank aan ‘da joenk’. De ultraliberalen die, binnenkort, en samen met de socialisten, op kosten van de Vlamingen en van Deborah, ons ook het Waals faillissement door de strot zullen duwen, brengen Vlaanderen terug naar de middeleeuwen.

23.09.2022

De Savoie in alle staten

Ook in de Alpen luidt de oproep naar meer autonomie

Lees dit artikel ook op Doorbraak: https://doorbraak.be/de-savoie-in-alle-staten/

De Savoie bestaat vandaag uit twee Franse departementen in de Alpen waar de Fransen bij voorkeur op wintersport gaan. Vroeger was de Savoie een belangrijk hertogdom, een strategisch kruispunt in de Alpen. Sinds 1720 vormde de Savoie samen met Sardinië, het vorstendom Piëmont, het hertogdom Aosta, het graafschap Nizza (Nice) en Ligurië – dat is de streek van Genua – een heus koninkrijk. Het scheelde niet veel of de Mont-Blanc was niet de hoogste berg van Frankrijk geweest. De Franse president François Mitterrand, op bezoek in de regio, verklaarde op een onbewaakt moment: ‘De Savoie, dat is niet helemaal Frankrijk’.

Savoyers

Laurent Blondaz, voorzitter van de regionalistische beweging ‘Mouvement Région Savoie’, citeert in zijn boek ‘Savoie. Des questions qui dérangent’ de modale Parijzenaar die de Savoyards, dat zijn de inwoners van de Savoie, karikaturaal beschrijft. Hij vat de Parijse arrogantie op in een boutade: ‘De Savoyards leven in houten blokhutten, ze eten elke maaltijd fondue en ze verplaatsen zich altijd op ski’s’. Daarom gebruik ik hier de term ‘Savoyer’ om aan de clichés van de ‘Savoyards’ als achterlijk-boerenvolk-tussen-de-koeien-in-de-bergen te ontsnappen.

De allereerste eis van de Savoyers is kernachtig gevat in een citaat van een andere man uit de streek, Antoine Borrel (1878-1961): ‘Er zijn vandaag twee departementen die de naam Savoie dragen, maar er is maar één Savoie en dat is het land van onze voorouders’. Dat is meteen het voornaamste streven van alle autonomisten en regionalisten sinds de Savoie bij Frankrijk is toegevoegd. De noordelijke Savoie heet nu officieel Haute Savoie met steden als Annecy en Chamonix, en de andere, kortweg, Savoie met Chambéry en Albertville.

Vergeten geschiedenis

‘In de tijd dat de Savoie Italiaans was’, is een van die zinloze uitdrukkingen die je in Frankrijk wel eens hoort. De Savoie is nooit Italiaans geweest, om de eenvoudige reden dat Italië in 1860 nog niet bestond. Italië ontstond pas in maart 1861, bijna een jaar na de aanhechting van de Savoie bij Frankrijk. Het feit dat de eenheid van Italië het werk was van koning Victor Emmanuel II, familiaal, behorend tot het huis van Savoie, is misschien verwarrend maar verandert er niets aan. Integendeel, Victor Emmanuel II, die de Savoie en Nizza aan Frankrijk cadeau gaf in ruil voor steun bij het ontstaan van de nieuwe staat Italië, wordt door de Savoyers als een verrader beschouwd.

Toen de Savoie, samen met Nizza, op 14 juni 1860 bij Frankrijk werd aangehecht behoorde ze tot het soevereine koninkrijk van Piëmont-Sardinië. De Savoyers spreken ook graag van Stati Sabaudi. Een eerste poging van Frankrijk om de Savoie te annexeren had plaats in 1792, tijdens de Franse Revolutie. Dat deze poging geen goede herinnering heeft nagelaten getuigt het feit dat in 1892, op de viering van de honderdste verjaardag van deze brutale annexatie, alle volksvertegenwoordigers en senatoren uit de Savoie de feestelijkheden boycotten.

Een vodje papier

Bij de brutale annexatie van 1792 werd door de Franse staat bewust vermeden de Savoie opnieuw departement du Mont-Blanc te noemen. Deze naam, die de Franse revolutionairen aan de Savoie hadden gegeven, deed de bevolking te veel denken aan de bloedbaden aangericht door de Franse Revolutie. Alleen om die reden kon de Savoie haar historische naam behouden. Wel werd er bewust gekozen om ze onmiddellijk in twee departementen te splitsen, in een poging om de historische eenheid van de streek meteen te breken.

De Walen die hopen om ooit een bijzondere status binnen Frankrijk te krijgen zijn verwittigd: het beloofde Frans vaderland heeft nog nooit zijn engagementen gehouden als het gaat om decentralisatie en zelfbestuur

Het verdrag van Turijn, dat op 24 maart 1860 tussen Frankrijk en het koninkrijk Piëmont-Sardinië werd gesloten, hield ook bepaalde beperkingen in. De Savoie diende de status van een vrije zone te krijgen: het recht om eigen munt te slaan en uit te geven moest worden behouden, alsook als de eigen juridische en academische instellingen. Het onderwijs van de eigen geschiedenis dat later, in 1920 in alle stilte werd afgeschaft, diende te worden gegarandeerd. Met andere woorden: de Savoie had bij aanvang een bijzonder zelfstandige status moeten krijgen. Maar voor Frankrijk was dat onderdeel van het verdrag een vodje papier. De Walen die hopen om ooit een bijzondere status binnen Frankrijk te krijgen zijn verwittigd: het beloofde Frans vaderland heeft nog nooit zijn engagementen gehouden als het gaat om decentralisatie en zelfbestuur.

Independantisten, autonomisten en regionalisten

In 1995 werd de Ligue Savoisienne of Savoyaanse Liga opgericht. Vaststellend dat de volksraadpleging van 1860 werd vervalst met nul stemmen tegen de aanhechting bij Frankrijk, en dat Frankrijk zich niet hield aan de clausules van het Verdrag van Turijn, streefde de Liga naar een onafhankelijke staat Savoie. De Liga was aangesloten bij de Europese Vrije Alliantie. In oktober 2012 werd de beweging opgeheven. Sindsdien streven verschillende groepen voor onafhankelijkheid. Enkele namen: Etat Federal de Savoie, Confédération Savoisienne, Pour la Savoie, Savoie Libre Jeune.

Voor sommigen is de ultieme droom de restitutie van een heuse federale Alpenstaat met als naam Arpitanië

Voor sommigen is de ultieme droom de restitutie van een heuse federale Alpenstaat met als naam Arpitanië. Anderen voelen er meer voor om de streek als nieuw kanton bij de Zwitserse confederatie te laten aanleunen.

De autonomisten en regionalisten, verzameld rond de beweging Mouvement Régions Savoie, streven voornamelijk naar een regio met autonome status die de twee departementen samenbrengt. De beweging werd in de beginjaren beïnvloed door het ideeëngoed van de Zwitserse filosoof en schrijver Denis de Rougemont. Het steunt minder op historische eisen en verdedigt een federalisme naar Zwitserse en Italiaanse voorbeelden.

Eisen

Of ze nu aanhanger zijn van zelfbestuur of van onafhankelijkheid, de Savoyaanse verenigingen verzamelen rond enkele voorname eisen. Naast het samensmelten van de twee departementen op Frans grondgebied willen ze de erkenning en bescherming van hun streektaal, vroeger met de verwarrende naam Franco-Provencaals aangeduid maar die ze zelf Arpitaanse taal noemen. De Arpitaanse taal is in groot gevaar: amper 80.000 mensen spreken nog Arpitaans. Ze eisen het recht op onderwijs van de Savoyaanse geschiedenis, door Frankrijk discreet stopgezet in 1919. Een algemene klacht is ook het gebrek aan betaalbare woningen voor de eigen bewoners, de invasie van tweedeverblijvers en de smakeloze, wilde urbanisatie van de skioorden door investeerders uit de Franse hoofdstad. Talloze protesten hebben ook te maken met de milieuvervuiling door het wagen- en transportvervoer en met de aanleg van nieuwe wegeninfrastructuur om de Alpen te doorkruisen.

*Savoie. Des questions qui dérangent, Laurent Blondaz, Uitgeverij Yoran Embanner, 2022

18.09.2022